سیلیسیم دی اکسید – Silicon dioxide

سیلیسیم دی اکسید کریستال های شفاف، بی مزه و نامحلول در آب و محلول در هیدروکلریک اسید می باشد. ترکیب طبیعی سیلسیم و اکسیژن است که بیشتر در شن و ماسه یافت می شود و به عنوان فراوان ترین ترکیب موجود در طبیعت است. کانی های کوارتز، تریدیمیت، کریستوبالیت، کوارتزیت، فلینت و دیاتومیت از انواع سیلیس ها هستند.

تولید سیلیسیم دی اکسید

سیلیسیم دی اکسید عمدتا توسط استخراج معادن از جمله استخراج شن و ماسه و تصفیه کوارتز به دست می آید. همچنین سیلیس آمورف از اسیدی کردن محلول های سیلیکات سدیم توسط اسید سولفوریک به دست می آید. در آزمایشگاه نیز از حرارت دادن، اکسید کردن و یا از طریق فرآیند سل-ژل تحت تاثیر کاتالیزور، تترا اتیل ارتوسیلیکات هیدرولیز شده و به سیلیس تبدیل می شود.

کاربردهای سیلیسیم دی اکسید

تنوع اشکال سیلیس و خواص ویژه آن باعث شده که کاربرد وسیعی در صنایع مختلف داشته باشد. البته درصد سیلیس و ویژگی های سنگ اولیه آن در این صنایع اهمیت فراوانی دارد. سیلیسیم دی اکسید در تولید انواع شیشه، کریستال و آرکوپال، صنعت ریخته گری، کاشی و سرامیک، چینی و لعاب، آلیاژهای سیلیسی (فروسیلیس ها)، الیاف ها و عایق های سیلیسی (پشم شیشه، پشم سنگ)، نسوزها، سندپلاست و فیلتراسیون، چسب و ترکیبات شیمیایی، سیلیکات سدیم، آجرهای ماسه ای و مصالح ساختمانی به کار می رود.

مصرف اصلی سیلیس در زمینه های شیشه سازی، ریخته گری، تولید فروسیلیس و مصارف صنعتی به خصوص جهت پوشش کاری سطح قطعات می باشد. فروسیلیس عمدتا در فولاد سازی مصرف می شود و به عنوان عامل اکسیژن زا و برای تامین سیلسیم مورد نیاز فولاد در فولادهای آلیاژی مورد استفاده قرار می گیرد.